O Γλυκάνισος, Πιμπινέλλη το άνισον (Pimpinella anisum)), λέγεται επίσης και ο γλυκάνισος ή το γλυκάνισο , είναι ανθοφόρο φυτό στην οικογένεια των Απιίδων (Apiaceae) ή Σκιαδοφόρων (Umbelliferae), εγγενές στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και τη Νοτιοδυτική Ασία. Η γεύση του έχει ομοιότητες με κάποια άλλα μπαχαρικά, όπως το άνισο το αστεροειδές, το μάραθο και τη γλυκόριζα.
Βιολογία
Το άνισο είναι ποώδες (herbaceous) πολυετές φυτό (perennial) εξελισσόμενο σε ύψος 0,9 μ. (3 πόδια) ή περισσότερο. Τα φύλλα στη βάση του φυτού είναι απλά, μήκους 1–5 εκ. (3⁄8–2 ίντσες) και ρηχά λοβωτά, ενώ τα φύλλα που είναι υψηλότερα στους μίσχους, είναι φτερωτά πτεροειδή, διαιρούμενα σε πολυάριθμα μικρά φυλλάδια (leaflets). Τα άνθη είναι λευκά, διαμέτρου 3 χιλ.(1⁄8 ίντσες) περίπου, που παράγονται σε πυκνά σκιάδια. Ο καρπός είναι ένα μακρόστενο ξηρό σχιζοκάρπιο (schizocarp) μήκους 3-6 χιλ. (1⁄8–1⁄4 ίντσες), που συνήθως ονομάζεται «γλυκάνισο» (“aniseed”).
Το άνισο είναι φυτό τροφή, για τις προνύμφες μερικών ειδών λεπιδόπτερων (πεταλούδες και νυχτοπεταλούδες), συμπεριλαμβανομένων των lime-speck pug και wormwood pug.
Καλλιέργεια
Το άνισο πρωτοκαλλιεργήθηκε στην Αίγυπτο και την Μέση Ανατολή, αλλά έφτασε στην Ευρώπη για τις θεραπευτικές του ιδιότητες.
Τα φυτά γλυκάνισου, μεγαλώνουν καλύτερα σε ελαφρά, γόνιμα, καλά στραγγισμένα εδάφη. Οι σπόροι, πρέπει να φυτευτούν την άνοιξη, αμέσως μόλις ζεσταθεί το έδαφος. Επειδή τα φυτά έχουν κύρια ρίζα, δεν μεταφυτεύονται καλά μετά την εδραίωσή τους, οπότε, θα πρέπει να ξεκινήσουν είτε στην τελική τους θέση ή να μεταφυτευτούν, όσο τα φυτά είναι ακόμα μικρά.
Παραγωγή
Η Δυτική κουζίνα, εδώ και καιρό χρησιμοποιεί το γλυκάνισο, ως άρωμα γεύσης σε φαγητά, ποτά και καραμέλες. Η λέξη χρησιμοποιείται τόσο για τα είδη του βοτάνου, όσο και για το σαν-γλυκόριζα είδος, το οποίο ομοιάζει στη γεύση. Το πιο ισχυρό αρωματικό συστατικό του αιθέριου ελαίου του γλυκάνισου, η ανηθόλη, (anethole) βρίσκεται τόσο στο άνισο, όσο και στον αστεροειδή γλυκάνισο (Illicium verum), ένα άσχετο καρύκευμα γηγενές στην βόρεια Κίνα, που χρησιμοποιούνται ευρέως στα πιάτα της Νότιας Ασίας, της Νοτιοανατολικής Ασίας και της Ανατολικής Ασίας. Το άνισο το αστεροειδές, είναι σημαντικά λιγότερο δαπανηρό στην παραγωγή και στις αγορές της Δύσης, έχει σταδιακά μετατοπίσει το P. anisum. Αν και παλαιότερα, παράγονταν σε μεγαλύτερες ποσότητες, το 1999, η παγκόσμια παραγωγή του αιθέριου ελαίου του γλυκάνισου ήταν μόνο 8 τόνους, σε σύγκριση με τους 400 τόνους του άνισου του αστεροειδούς.
Πηγή: Wikipedia