Με τον όρο λαζάνια, ή, σπανιότερα, λαζάνια ή λαγάνα (από Λατινικό làganum και αρχαία ελληνικά: λάγανον láganon “floscio, molle”), υποδεικνύει μια συγκεκριμένη μορφή ζύμης, που λαμβάνεται με κοπή σε μεγάλα τετράγωνα ή ορθογώνια του φύλλου ζύμης αυγών. Είναι η παλαιότερη μορφή ζυμαρικών που παράγεται στην Ιταλία., να είναι σε θέση να βρει ίχνος του ήδη στην ελληνορωμαϊκή εποχή.
Προέλευση
Μεταξύ των πολλών πηγών που αναφέρονται σε αυτή τη συγκεκριμένη μορφή ζυμαρικών υπάρχουν έργα επιφανών συγγραφέων. Mεταξύ των οποίων Σάτιρα του Ορατίου και το de re coquinaria από τον Marco Gavio Apicio (Καθημερινό Πατίνι).
Ωστόσο, είναι ένα ζυμαρικό που τα τρέχον λαζάνια μας δίνουν το σχήμα και τίποτα άλλο. Η ζύμη (σύνθετη), έπρεπε να βράσει και στη συνέχεια να τηγανιστεί, όπως μας θυμίζει στον Ισίδωρος της Σεβίλλης (Εκεί./VII αιώνας). Στο έργο του Ετυμολογίες στη φωνή Laganum διαβάζει: ”είναι μια μεγάλη και λεπτή ζύμη, μαγειρεμένη πρώτα στο νερό, στη συνέχεια τηγανισμένη σε λάδι”.
Στην πραγματικότητα πρέπει να περιμένουμε το ΧΙΙΙ – XIV αιώνα στη Νάπολη σε ένα ανώνυμο βιβλίο μαγειρικής. Σε αύτο τα λαζάνια παίρνουν τη σύγχρονη εμφάνισή τους τόσο στη σύνθεση της ζύμης όσο και στο μαγείρεμα της ζύμης που λαμβάνεται έτσι.
Περιφερειακές παραλλαγές
Στη κεντρική και στη νότια Ιταλία αυτό το πιάτο παίρνει διαφορετικά ονόματα, μερικές φορές παρουσιάζοντας τον εαυτό του με πιο περίτεχνα σχήματα και μια πιο αρθρωτή ονοματολογία.
Στην Καμπανία και Μπαζιλικάτα ονομάζονται επίσης λαγκάνε. Συνήθως καρυκευμένο με μια πλούσια σάλτσα κρέατος, εκείνα τα σγουρά χωρίς πέρασμα στο φούρνο. Στα ναπολιτάνικα οι πιο συνηθισμένες μορφές είναι τα λαζάνια και τα σγουρά λαζάνια, Η τελευταία αποκλειστικά από σιμιγδάλι, με την οποία ήταν παράδοση να προετοιμαστεί το Καρναβάλι λαζανιών.
Πηγή: Wikipedia